-
1 strącić
глаг.• губить• затерять• лишать• лишаться• лишить• лишиться• недослышать• потерять• прозевать• проиграть• проигрывать• промахнуться• терять• утерять• утратить* * *strac|ić\stracićę, \stracićony сов. 1. kogo-co потерять кого- что, лишиться чего;\stracić czas потерять время; \stracić chęć потерять охоту (желание); расхотеть;
\stracić wiarę w kogoś, coś (zaufanie do kogoś, czegoś) извериться в ком-л., чём-л.;\stracić przytomność лишиться чувств;
потерять сознание;\stracić życie погибнуть;
2. растратить, промотать;\stracić pieniądze растратить деньги;
3. (wykonać wyrok śmierci) казнить;● \stracić głowę потерять голову; \stracić z oczu потерять из виду;
\stracić serce do kogoś, czegoś разлюбить кого-л., что-л.; разочароваться в ком-л., чём-л.;\stracić na sile ослабеть;
ktoś \stracićił władzę w rękach у кого-л. отнялись руки;nic nie \stracićił na dowcipie он всё так же остроумен
* * *strącę, strącony сов.1) сбить, сшиби́тьstrącić poprzeczkę — спорт. сбить пла́нку ( при прыжке)
2) столкну́ть; сбро́ситьstrącić szklankę ze stołu — сбро́сить стака́н со стола́
strącić kogoś ze schodów — столкну́ть кого́-л. с ле́стницы
3) вы́честьstrącić z poborów — вы́честь из зарпла́ты
4) хим. осади́ть•- strącić z piedestału -
2 odlecieć
глаг.• отлететь• улететь* * *odlec|ieć\odleciećę сов. 1. улететь; отлететь;ptaki \odleciećiały птицы улетели; samolot \odleciećiał самолёт улетел (вылетел);
2. отлететь, отвалиться;podeszwa \odleciećiała подошва отлетела (отвалилась);
3. разг. (под воздействием алкоголя, наркотиков) отключиться posp.+3. stracić kontakt
* * *odlecę сов.1) улете́ть; отлете́тьptaki odleciały — пти́цы улете́ли
samolot odleciał — самолёт улете́л (вы́летел)
2) отлете́ть, отвали́тьсяpodeszwa odleciała — подо́шва отлете́ла (отвали́лась)
3) разг. (под воздействием алкоголя, наркотиков) отключи́ться posp.Syn:
См. также в других словарях:
strącić — dk VIa, strącićcę, strącićcisz, strąć, strącićcił, strącićcony strącać ndk I, strącićam, strącićasz, strącićają, strącićaj, strącićał, strącićany 1. «trącając, pchając zrzucić coś; spowodować upadek, spadnięcie czegoś» Strącić kogoś z konia.… … Słownik języka polskiego
strącać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, strącaćam, strącaća, strącaćają, strącaćany {{/stl 8}}– strącić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, strącaćcę, strącaćci, strąć, strącaćcony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dotykając,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
oderwać — dk IX, oderwaćrwę, oderwaćrwiesz, oderwaćrwij, oderwaćrwał, oderwaćrwany odrywać ndk I, oderwaćam, oderwaćasz, oderwaćają, oderwaćaj, oderwaćał, oderwaćany 1. «ciągnąc lub szarpiąc odłączyć coś od jakiejś całości, urwać część czegoś; odedrzeć,… … Słownik języka polskiego
nisko — niżej przysłów. od niski (tylko w zn. 2 6) a) w zn. 2: Tereny nisko położone. Nisko zawieszona lampa. Nisko lecący samolot. Zachodzące słońce było już nisko. Mieszka o piętro niżej. Schylić się nisko … Słownik języka polskiego
przewrócić — dk VIa, przewrócićcę, przewrócićcisz, przewrócićwróć, przewrócićcił, przewrócićcony przewracać ndk I, przewrócićam, przewrócićasz, przewrócićają, przewrócićaj, przewrócićał, przewrócićany 1. «spowodować upadek (czyjś lub czegoś); wywrócić, obalić … Słownik języka polskiego
unieść — dk XI, uniosę, uniesiesz, unieś, uniósł, uniosła, unieśli, uniesiony unosić ndk VIa, unoszę, unieśćsisz, unoś, unieśćsił, unoszony 1. «dźwignąć coś w górę, podciągnąć ku górze, umieścić coś wyżej niż poprzednio; podnieść, wznieść» Unieść głowę.… … Słownik języka polskiego
zestrzelić — dk VIa, zestrzelićlę, zestrzelićlisz, zestrzelićstrzel, zestrzelićlił, zestrzelićlony zestrzelać ndk I, zestrzelićam, zestrzelićasz, zestrzelićają, zestrzelićaj, zestrzelićał, zestrzelićany, zestrzeliwać ndk VIIIb, zestrzelićwuję,… … Słownik języka polskiego
